سفره هفت سین، آیینی است که قدمت آن به ایران باستان می رسد. معمول است که این سفره آرایی را ساعاتی پیش از تحویل سال انجام می دهند و تا ساعاتی پس از تحویل سال آن را نگاه می دارند، اما در بعضی مکان ها مانند محل کار، شرکت ها، دانشگاه ها و ... این سفره به صورت نمادین از یک هفته تا ده روز قبل آماده می گردد و به استقبال نوروز می روند و بسیاری نیز سفره هفت سین را در خانه های خود، تا پایان چهار روز نوروز یا تا پایان تعطیلات نگاه می دارند.

در سفره هفت سین معمولاً هفت جزء یا بیشتر که با حرف سین آغاز می‌شوند قرار می دهند که معمولاً از مجموعه? زیر انتخاب می‌شوند: سیر، سیب، سبزه، سنجد، سرکه، سمنو، سماق، سنبل، سکه، سپند. از این سین‌ها (و نیز اجزاء دیگر این سفره) معمولاً به نماد مفاهیمی چون نوزایی، باروری، فراوانی، ثروت، و مانند آنها یاد می‌شود.

مرسوم است اجزاء دیگری هم در سفره چیده می‌شود. این اجزا ممکن است برای زینت یا کامل کردن مجموعه باشند. از جمله? این اجزاء می‌توان از آینه، قرآن، دیوان حافظ، شمعدان (در بعضی سنت‌ها تعداد شمع‌ها به تعداد فرزندان خانواده است)، تخم مرغ رنگی، میوه، گل، شیرینی، آجیل، نان، شیر، گلاب، عسل و تنگ یا کاسه? آب (معمولاً حاوی برگ یا ماهی یا انار یا ترنج یا سایر مرکبات) نام برد.

آینه و قرآن در کنار آن هم از اجزائی است که در بسیاری از سفره‌های هفت سینی چیده می‌شود. برخی بر این باورند که سکه که نماد «دارایی» وآب که نماد «پاکی و روشنایی» است بهتر است در کنار هم قرار گیرند و سکه را درون ظرفی از آب سر سفره می‌گذارند.